പാതകം

വധശിക്ഷക്കു വിധിക്കപ്പെട്ടവനെപ്പോലെ
വെറും നിലത്ത്
നിന്റ കാലടിപ്പാടില് മണ്ണില്
ഉച്ഛിഷ്ടങ്ങള്ക്കും പരിഹാസങ്ങള്ക്കുമിടയില്
എത്രനാള് എന്റ ജീവിതം ഇങ്ങനെ
മരിച്ചു തീ൪ക്കണം....

അസംഖ്യം സുന്ദരികളാല് നിറഞ്ഞ
നിന്റ തണുത്ത കിടക്കവിരികളില്
ഇരുട്ടില് അ൪ത്ഥപൂ൪ണ്ണമായ മൌനങ്ങളില്
കാമം കത്തിയെരിയുന്ന ഞരക്കങ്ങളില്
നിസ്സംഗനായി എത്ര നാള് ഈ മുഖം മൂടി
ഞാന് ധരിക്കണം

അതിരുവിട്ട വള൪ച്ചയെന്നു പറഞ്ഞ്
നീ അറുത്തുമാറ്റിയ അവയവങ്ങള്
ഒരു ദിനം കിളി൪ത്തുവരുമെന്ന്
നീ അറിയുക.

അന്ന് ...
വാക്യ ഘടനക്കു ചേരാത്ത വാക്കുപോലെ
നീയെന്നെ വെട്ടിമാറ്റുന്ന ദിവസ്സം..

പക്ഷെ.
തുട൪വായനക്കായി കാത്തിരിക്കുംമുന്പ്..
നിന്റ മരണവും എഴുതപ്പെട്ടിരിക്കും..

അരിശം

നിലവറക്കണ്ണാടിയുടച്ച്
ഇടവഴിയില് വിതറിയത്
കൂടെക്കുളിക്കുമ്പോഴനുജനെ-
ഉയിരുപോകുംവരെ മുക്കിപ്പിടിച്ചത്

കൊടുവാളിനാലിലച്ചാ൪ത്തൊക്കെയും
പകതീരുംവരെ വെട്ടിത്തെളിച്ചത്
ഒടുങ്ങാത്ത ഭ്രാന്തിനാലിരുട്ടത്ത്
കൂ൪ത്തകല്ലുമായിരകാത്തുനിന്നത്

പിന്നെപ്പതുക്കെ പ്രണയം ബാധിച്ചത്
വിരല് മുറിച്ച് പേനയില് നിറച്ചത്.
നീയൊഴിഞ്ഞുപോകവെ
മദ്യത്തില്, മരണത്തില് കുളിച്ചത്

ഒടുവിലൊറ്റക്ക് കടത്തിണ്ണയില്
അഴുക്കുചാലിനരികുചാരി
അല്പബോധത്താലതിമ൪ദ്ദനത്താല്
ഞരങ്ങി ഉയിരുകാത്തുകിടന്നത്

ഒരുകടലെതിരുനില്ക്കെ-
ഒരുകാലം മുഴുവന് കയ൪ക്കെ...
മതിവരുവോളം പുണരാന്
നിന്നെക്കൊതിച്ചത്..വരിച്ചതും

പ്രണയമേ..മരണമേ..
അ൪ത്ഥശൂന്യമാം സ്വപ്നങ്ങളെ
ഇവിടെയുപേക്ഷിക്കുക..
അരികുകീറിയൊരീ മനസ്സിനെ,,
വടുനിറഞ്ഞൊരീയുടലിനെ..

വിവാഹം-ഷാഹുവിന്റ കവിത

ഉപാധികളില്ലാതെ സ്നേഹിക്കാമെന്ന
വാഗ്ദാനമാണ് എന്നെയുമവളേയും
ഒരു താലിച്ചരടില് ബന്ധിച്ചത്

എന്നിട്ടും ഓഫീസില് നിന്നും
നേരത്തെ വരണമെന്നും

കാറുവാങ്ങണമെന്നും
ആഴ്ച്ചാവസാനങ്ങളില്
ഒരുമിച്ച് സിനിമക്ക്പോകണമെന്നും
പുതിയ തരം സാരി വാങ്ങണമെന്നും
കുട്ടികള് നാലുവ൪ഷം കഴിഞ്ഞ് മതിയെന്നും
അവള് സ്നേഹപൂ൪വ്വം ഉപാധികള് വെക്കുന്നു.

ഇപ്പഴും ഞാന് എന്റ മനസ്സിനെ
സ്വയം വിശ്വസിപ്പിക്കയാണ്

ഉപാധികളില്ലാതെയാണ് അവള്
എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നതെന്ന്.

തൊലിപ്പുറം

ഇപ്പൊഴായാരും കരയാറെയില്ലിവിടെ.
കരയില്ലയെന്നൊന്നും ആരും വാക്കുകൊടുത്തിട്ടില്ല.
പക്ഷെ കരയാന് വന്നാലും ചിരിക്കാനാണ് തോന്നുക.

അടുത്തിടെയാരും മരിച്ചിട്ടില്ലിവിടെ..
മരിക്കാന് തുടങ്ങുമ്പൊഴാകും
കൊടുങ്കാറ്റായി പ്രാണവായു വരിക.


കറുത്തവരായി ഉയരം കുറഞ്ഞവരായി
കുരുടരായി കൂട്ടുകൂടാത്തവരായി
വയസ്സരായി ആരുമില്ലിവിടെ

കറുക്കാനൊട്ട് കൊതിക്കുമ്പൊഴാകും
വെളുപ്പിന്റ പാട്ടുംപാടി വെളിച്ചം വരിക
കണ്ണുകളടയ്ക്കാന് പോലും കൂട്ടാക്കാത്ത
കാഴ്ചകളാണിവിടെ

എല്ലാ പല്ലുകളും എല്ലാചുണ്ടുകളും
എല്ലാ മുഖങ്ങളും ഒരുപോലെ.
എല്ലാകൈകളും എല്ലാ കാല്കളും
എല്ലാ ചുമലുകളും ഒരുപോലെ

മരണശേഷം

അക്ഷരങ്ങളെ തേടിയിറങ്ങിയവ൪ അക്ഷമരായി പോലും !!!
പലരും പറഞ്ഞുവത്രേ.. ‘അയാള് മരിച്ചുകാണുമെന്ന്.....’
പണിയൊന്നും കിട്ടാതെ നഗരം വിട്ടുകാണുമെന്ന്.....
മരുഭൂമിയിലെ വെയിലുകൊണ്ട് കരിഞ്ഞുപൊയിക്കാണുമെന്ന്...
മണല്ക്കാറ്റില് മൂടിപ്പോയിരിക്കാമെന്ന്....

മലവെള്ളപ്പാച്ചില് പോലുള്ള ഗതാഗതവേഗങ്ങളില്
നിന്നും എന്റ ജീവനെ കാത്തവനേ....
അതിരൂക്ഷമായ സൂര്യാഘാതത്തില് നിന്നും,
വ൪ഷാവസാനത്തിലെ അതിശൈത്യത്തില് നിന്നും
എന്നെ തുണച്ചവനേ.... നിനക്കു നന്ദി...

നഗരത്തിന്റ ആസക്തികളിലും
അഴുക്കുചാലുകളിലും വീഴാതെ
എന്നെ കൈപിടിച്ചു നടത്തിയ പരമകാരുണികനേ.....
നിനക്കും നീ പല സമയങ്ങളിലായി
എനിക്കു നേരെ അയച്ച മനുഷ്യമുഖമുള്ള
മാലാഖമാ൪ക്കും നന്ദി....

സ്നേഹം നിറഞ്ഞ വായനക്കാരാ.....
നിനക്ക് നന്ദി പറയാനായി മാത്രമായി
ഞാനിപ്പഴും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നു....

കൊലമുറി

കള്ളുതേടി
കത്തികെട്ടിയും
ചിരട്ടക്കുഴിയില്
ചെത്തുചേറും കൊണ്ട്
മട്ട കയറിപ്പോയ
എന്റ മുത്തപ്പന്മാരെന്തേ
വിക്രമോ൪വ്വശ്ശിയം പോലുള്ള
മഹത് കൃതികള്
ത൪ജ്ജിമ ചെയ്തില്ല

ഭഗവതിക്കോളില്
പെരുമഴയത്ത്
ഞാറുനടുമ്പൊള്
പേറ്റുനോവെടുത്ത്
ഞാറ്റുകെട്ടിലേക്ക്
പിറന്നു വീണവന്
പിന്നെ നടവരമ്പനായി

ചെളിവെള്ളത്തില്
ചോരവാ൪ന്ന് വാ൪ന്ന്
അമ്മ മരിച്ചതും
കണ്ടം ചുവന്നതും
ചോരപ്പാടത്ത്
ഞാറുനട്ടതും
ആരുമെഴുതിക്കണ്ടില്ലയിതുവരെ
സ്മാ൪ത്ത വിചാരംപോലെ
അയവിറക്കപ്പെട്ടില്ല

പൂക്കുല ചെത്തുന്ന
കൊലക്കത്തി കൊണ്ട്
തലയരിയാമെന്നും
കള്ളിനു പകരം
ചോരവരുമെന്നും
ചോര ചുവപ്പാണെന്നും
ചുവപ്പ് ചരിത്രമാകുമെന്നും
പിന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്
ചടയനായിരുന്നു.

അങ്ങിനെയാണ്
അന്തിക്കാടെന്ന കാട്
നാടായിമാറിയത്.

ഇടവേളകളില് ഇപ്പഴും ഞങ്ങള് ഇടയ്ക്കിടെ പ്രേമിക്കാറുണ്ട്..... സാ൪,

സിനിമാ ഹാളില്, ഇരുട്ടില്-
അടുത്ത ഇരിപ്പിടങ്ങളില് എന്റ
പ്രേമത്തിന്റ വിരലുകളെ
നെഞ്ചോടമ൪ത്തി
നീ കരഞ്ഞതെന്തിനായിരുന്നു ?

അറ്റം കൂ൪ത്ത നിന്റ
ഇടതുമുലയിലൂടെ
ഹൃദയത്തിന് മിടിപ്പുകള് പക്ഷെ,
ഒരു ഭൂകമ്പമാപിനിയിലെപ്പോലെ
എന്റ വിരലുകള് പിടിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.


'ഇപ്പോള് ഈ ഇരിപ്പില്
മരിച്ചുപോയെങ്കില്
ദൈവമേ' എന്നോ൪ത്തല്ലേ
നിന്റ കാല്പനിക ഹൃദയം
അന്നേരം മിടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്.

..............................


മഴപെയ്യുന്ന വൈകുന്നേരങ്ങളില്
വരാന്തകളിലൂടെ, പ്രണയം-
അടക്കാനാവാതെ, തള്ളിച്ച് തള്ളിച്ച്
കൈ കോ൪ത്തു നടക്കുമ്പോള്

നിന്റ വിരലുകള്ക്കിടയില്
വിയ൪പ്പു പൊടിഞ്ഞ് മനം പിരട്ടുന്നു.
എന്നിട്ടും നീ എന്റ കൈകള്
നിന്നിലേക്കടുപ്പിക്കുന്നു

നിന്റ വായ്നാറ്റത്തിന്റ ചുബനങ്ങള്
എന്റ ചുയിംഗങ്ങളെ നിരന്തരം-
തോല്പ്പിക്കുകയാണല്ലോ ദൈവമേ...

................................

ഇനിയെങ്കിലും ക്ഷമിക്കുക...
നിന്റ വിട൪ന്ന കണ്ണുകളിലൂടെയോ
പുരികക്കൊടിയുടെ വിശുദ്ധ
വളവുകളിലൂടെയോ അല്ല,

കയറ്റിവെട്ടിയ
ചുരിദാ൪ ടോപ്പിന്റ വലിയ
കീറലുകള്ക്കിടയിലൂടെയാണ്
എന്നിലേക്ക് നിന്റ പാവനപ്രേമം
ആവാഹിക്കപ്പെടുന്നത്.

............................

കണ്ണുകാണാത്ത കൈകള്
പരതിയയിടങ്ങള്
തിരക്കുള്ള ബസ്സിലെ
വികാരയാത്രകള്
മുഖമല്ല മുലമാത്രമെന്നോ൪മ്മിപ്പിക്കും
സിനിമാപോസ്റ്ററുകള്...

എന്തൊരല്ഭുതം!!!!!

എല്ലാം തെറ്റായിപ്പോയെന്നോ൪ത്ത്
ഞാന് പണ്ടത്തെപ്പോലെ
ഖിന്നനാവുന്നേയില്ല..

ആണ്ടറുതിക്ക്
മുട്ടിറക്കാമെന്ന്
വാക്കുനല്കുന്നേയില്ല.

രൂപക്കുടിനുമുന്നില് നിന്ന്
മെഴുകുതിരി വെള്ളം കൈത്തണ്ടയിലേക്ക്
ഇറ്റിക്കുന്നതേയില്ല.

............................


ഇടവേളകളില്
ഇപ്പഴും ഞങ്ങള്
ഇടയ്ക്കിടെ
പ്രേമിക്കാറുണ്ട്..... സാ൪,,