അ൪ദ്ധരാത്രി
ആശുപത്രി വരാന്തയില്
മോ൪ചറിക്കരികില്
മെഴുക്കുപിടിച്ച ബഞ്ചില്
രക്തദാനത്തിനായൂഴം കാത്ത്
ഞാന്
വാഹനാപകടം
തോളെല്ലു തക൪ന്ന്
അത്യാഹിതവാ൪ഡില്
അടിയന്തിര ശസ്ത്രക്രിയക്കായ്
അവന്
സുഹ്രത്തിന്റെയച്ഛന്
അരികിലമ്മ സഹോദരി
തിരശ്ശീല
മാറുന്നുവെങ്കിലും
കഥാപാത്രങ്ങളും
സംഭാഷണങ്ങളും
പശ്ചാത്തലസംഗീതവും
കണ്ടുമടുത്ത് നേഴ്സുമാ൪
കടം
കയറി ആത്മഹത്യക്കു
ശ്രമിച്ചവന്റ ഭാര്യ
എനിക്കിടത്ത്,
മരണവെപ്രാളത്തോടെ
അവനകത്ത്
ഒടുവില്
എന്റയൂഴമെത്തുംമുമ്പ്
ഒരു പത്നി വിധവയാകും മുമ്പുള്ള
കൂട്ടക്കരച്ചിലുകള്
അകത്ത്
രക്തദായക൪ക്കായുള്ള
ശീതീകരിച്ച മുറിയില്
സുന്ദരിയും ശാന്തയുമായ
ഡോക്ട൪
സൌമ്യമായ് പറയുന്നു
“ഹ്രദയമിടിപ്പ് അധികമാകുന്നു
ഇത്രമേല് വികാരാധീനനാകുന്നതെന്തിന്”
രക്തം നല്കാനാകാതെ
തിരികെ പോരുമ്പോള്
സുഹ്രത്തിന്റ അമ്മയുടെ നിലവിളി
ഒരു പത്നി വിധവയാകും മുന്പുള്ള
അതേ കൂട്ടക്കരച്ചില്
ഹ്രദയമിടിപ്പ് വീണ്ടും അധികമാകുന്നു
പക്ഷെ മനസ്സു ചോദിക്കുന്നു
“ഇത്രമേല് വികാരാധീനനാകുന്നതെന്തിന്”
2 comments:
ഇതേ ചോദ്യം ഞാനും പലപ്പോഴും ചോദിക്കുന്നതാണ്....
നല്ല വീക്ഷണം.
അറിയുന്നു
വികാരാധീനയാവേണ്ട്ടതില്ല ഇത്ര.
നല്ല കവിത.
Post a Comment